Verveeld sloeg het bruine paard zijn – iets te lange – staart tegen zijn flanken aan. Zijn oren waren naar achteren gezwaaid, samen met zijn donkere ogen werd zijn donkere stemming bijzonder goed uitgedrukt. Dhaeru was verveeld, moe van het lange stilstaan, en was nukkiger geworden naarmate hij steeds ruwer heen en weer werd gegooid in de paardentrailer. Het feit dat ze ook nog veel te snel over de snelweg raasden deed nog een extra beroep op zijn chagrijnige bui.
De trailer waar de hengst in stond was onvast, gammel. Het dak van het voertuig was net iets te laag voor de grote hengst, zijn oren streken onhandig langs het dakje. Tijdens de rit was ieder hobbeltje, ieder kuiltje, extra geaccentueerd door de iets te zachte banden onder het wrak, waardoor zijn benen stroef aanvoelden, het ergerde hem dat hij zich niet kon bewegen om die stijfheid eruit te stappen. Dhaeru zou pas kunnen bewegen als de handelaar –  die momenteel bezig was om een bocht in een gevaarlijk snel tempo te nemen – hem eruit zou laten en met hem zou lopen, wat Dhaeru ook niet bepaald zag zitten; omdat het altijd eindigde met een gemene por in zijn ribbenkast, of een vuist tegen zijn mond aan, zodat de handelaar – met trouwens de belachelijke naam ‘Bob Geus’ – hem ‘in toom’ kon houden. Met een bitter lachje schudde hij zijn hoofd, like that will ever happen. Het laatste wat Dhaeru nodig had, was dat de grote paddenkop zou denken dat ‘ie ooit de baas kon zijn over deze hengst. Yeah right.

De ruwe wendingen, samen met het onnodige gestamp op de rem af en toe, leek af te nemen. Dhaeru vermoedde dat ze bijna bij hun bestemming waren aangekomen, – waar dat ook mocht zijn – en dat hij eindelijk uit dit te krappe hokje mocht gaan. Natuurlijk dacht hij te weten waar hij naartoe werd gebracht, je maakte natuurlijk niet zomaar een 3 uur lange tocht voor je plezier, of wel soms? De handelaar – Bób – had iemand gevonden voor hem, natuurlijk had hij dat, het mens was wanhopig geworden. Na zeker twee maanden herrie schoppen had Bob bijna panisch gezocht voor een nieuwe eigenaar voor Dhaeru. Het was onnodig te zeggen dat Dhaeru geen van allen goed genoeg was om zijn baasje te zijn, en zo bleef hij kleven in de vreselijke stallen van Bob.
Intussen had de man in kwestie het kleine deurtje aan de zijkant van Dhaeru opengemaakt en wurmde hij zich er, niet al te elegant, doorheen. De bierbuik bulkte voor hem uit, zijn adem stonk naar whatever hij vrat. Gelijk toen hij in het gezichtsveld van de hengst stapte, drukte Dhaeru zijn oren helemaal plat in zijn nek en probeerde hij zijn hoofd zo omhoog te hijsen zonder protest te ontvangen van het dak. Onder gevolg van zijn actie stond het halstertouw strak, en moest de man vloekend sjorren aan het touw voordat het losschoot. Ergens tussendoor had de man zijn hoofd ook nog gestoten. Met iets van bezorgdheid keek Dhaeru toe hoe het bolle gezicht van de man roder en roder werd.
Stroef, toch snel, stapte de hengst de trailer uit. Gelijk vlogen zijn oren naar voren, en stootte hij een hinnik uit naar de paarden die-hier-ergens-zouden-moeten-staan. Overal waar hij keek stonden grote en kleine paardentrailers, hier en daar liepen er onrustige paarden in trailers, terwijl andere paarden er net uit liepen. Opgewonden rukte hij aan het halstertouw en sleurde de man praktisch mee naar een ander paard. Met heel wat lawaai had hij de man meegesleurd naar een klein merrietje die net uit een trailer was gelopen. Dhaeru begroette het schattige pony’tje met een blaas in de neus.

Na een heel gevecht tussen handelaar en paard stond Dhaeru dan eindelijk in een klein soort hok. Met argusogen bekeek hij de grote menigte. Nog nooit had hij zoveel mensen op één plek gezien, en hij vond het maar bizar. Heel veel mensen kwamen langs zijn geïmproviseerde hok, duidelijk van plan om de warbloed aan te halen. Iedere keer weer hield hij ze op afstand met geschraap van zijn hoef, oren in z’n nek, of gewoon met ontblootte tanden. Hij was geen vriendschaps-paardje. Hij was een hengst die het later nog heel goed zou maken in de eventing.

Ruim een halfuur later kwam Bob terug en maakte het deurtje van zijn stalletje open, om vervolgens zonder pardon zijn halstertouw in de handen van een andere man te drukken. Beledigd rukte hij zijn hoofd de lucht in en hinnikte hij hard. De man trok hem door een klapdeur, om hem vervolgens los te maken. Opgelucht stormde Dhaeru naar voren, blij om buiten bereik te zijn van al die mannen. Het jonge paard had dit nog nooit meegemaakt.
Dhaeru galoppeerde een paar rondjes door het zand, voordat hij zijn aandacht begon te richten op de grote menigte die buiten de hekken stonden gedromd. Pas nu merkte hij dat alle aandacht op hem was gericht. Gelijk ging zijn staart trots omhoog. Met grote, sierlijke, drafpassen maakte hij nog een rondje, dit keer dichter bij het hek. Hij had zijn oortjes enthousiast gespitst, met grote ogen bekeek hij zijn publiek. Om extra te showen kwamen zijn voorbenen iets van de grond, knipperde hij lief met zijn heldere ogen, om vervolgens weer op z’n sierlijkst door de ring te galopperen. De wervelwind aan energie stormde weer naar het hek, maakte een noodstop, leunde vervolgens over het hek heen, met zijn neus in het publiek. Hij stond vrijwel oog-in-oog met een jong meisje met bruin haar, met hier en daar blonde lokken. Hij bleef eventjes staan.
Nukkig draaide hij zich om toen hij een jongen aan zag lopen vanuit de ring, hij klikte het halstertouw snel vast aan Dhaeru’s halster, en liet hem nog wat rondjes lopen voordat hij stil moest blijven staan. Intussen bleef zijn blik steeds uitgaan naar de jonge vrouw.

words; 978,
note; ik wist niet helemaal hoe ik moest beginnen, volgende wordt beter (;