Langzaam kwam Jerome aangelopen, met een bruine merrie aan de hand. Rustig keek Jerome rond. Hij was hier nog maar kort, maar het beviel hem prima. De merrie liet haar hoofd laag hangen en liep rustig met de blonde jongen mee. Bij de poetsplekken aangekomen zette Jerome Chanel – zo heette de merrie –  vast. De merrie schudde kort met haar hoofd en nam de omgeving eens goed in zich op. Haar ogen richtten zich vervolgens op Jerome. Jerome keek even naar de merrie en kon een glimlach niet onderdrukken. Hij kriebelde haar achter haar oortjes. Zolang Chanel bij hem was zou zijn dag goed zijn. En zolang zijn vader niet op kwam duiken. Maar tot nog toe had hij niets van zijn vader vernomen en dat stelde hem gerust. Met een glimlach ging hij zijn poets koffer halen. Hij floot en zacht deuntje en toverde een groene roskam uit de kist. De merrie keek geïnteresseerd op naar de borstel en rook er eventjes aan. Jerome aaide haar weer even over haar hoofd, Chanel hief haar hoofd wat. Jerome grinnikte zachtjes en liep naar haar rechter zijkant. Chanel sloeg even met haar staart en schudde met haar hals. Jerome begon haar grondig te borstelen. De merrie liet haar hoofd weer wat zakken. Jerome bleef zo even door gaan. Chanel haar vacht zat onder de modder. Het had aardig geregend en de merrie had besloten even te gaan rollen. Jerome had er voor gezorgd dat zijn merrie zoveel mogelijk buiten stond. Chanel vond het niet prettig om binnen te staan, wist hij uit ervaring. De laatste keer dat zij binnen stond was ze uitgebroken en over een sloot gesprongen. Waardoor ze uiteindelijk in een boer zijn land uit kwam. De boer was zo vriendelijk geweest haar terug thuis te brengen. Achteraf kon Jerome er wel om lachen. Zijn vader vond het verschrikkelijk. Hij schaamde zich dood. Hij schaamde zich sowieso al voor Jerome. Hij vond het onacceptabel dat de zoon van een top advocaat de paardensport in ging. Of überhaupt maar iets voelde voor die 'vieze beesten', zoals hij paarden altijd noemde. Jerome verafschuwde zijn vader dan ook enorm.
Jerome begon de merrie verder te borstelen. Chanel vond het allemaal wel best. Toen haar rechterkant er iets beter aan toe was, liep hij naar haar linker kant om daar ook te borstelen. Het losse zand stoof rond. De merrie was echter nog steeds vies. Jerome bedacht om haar maar even af te spoelen. Al vond zij dat nooit zo leuk. Hij en Chanel stonden gelukkig al op een plek waar ook een waterslang hing. Zodra de merrie dat wist was ze waarschijnlijk niet zo makkelijk mee gekomen als dat ze nu gedaan had. Jerome legde de roskam in de kist en liep naar de waterslang. Direct gooide Chanel haar hoofd de lucht in. ”Shh..” suste hij de merrie zachtjes. Jerome liet het water lauw warm worden. Vervolgens liep hij naar haar rechter zijkant en begon langzaam te spuiten. Hij begon bij haar benen. Chanel probeerde de lauw warme stralen te ontkomen door naar links te lopen, maar Jerome had haar zacht bij haar halster gepakt. Chanel probeerde los te komen, wat een mislukte poging bleek. De merrie tilde haar benen hoog op, om maar aan de stralen te ontkomen. Jerome bleef de merrie sussen tot ze eindelijk rustig werd en – nu ook nog bezweet –  stil bleef staan. Jerome klopte haar op de hals en begon haar toen echt af te spuiten. Toen hij beide kanten gedaan had was de merrie gelukkig goed schoon. Jerome hing de waterslang weer terug op en haalde een droge doek uit zijn poets kist. Hij begon de merrie langzaam droog te wrijven. Chanel was gelukkig weer helemaal rustig en liet haar hoofd weer wat zakken.
Jerome bleef net zolang door wrijven tot dat haar vacht weer helemaal droog was.  Zodra hij haar droog had legde hij de doek terug. Hij toverde een snoepje uit zijn jaszak en gaf deze aan de merrie. Die hem gulzig op at. Jerome glimlachte weer en haalde de hoeven krabber tevoorschijn. Hij begon aan haar linker voorbeen. Hij gleed naar beneden en vroeg om haar voet. Braaf tilde de merrie haar hoef op. Jerome krapte de hoef uit en herhaalde dit bij de rest van haar benen. Hij klopte haar op haar hals en legde de hoeven krabber weg. Jerome bekeek de merrie eens goed. Ze was goed schoon, maar nu moest hij haar manen en staart nog uit kammen. Dat was niet zo'n groot karwei. Hij had ze de dag ervoor nog in gevlochten dus veel klitten konden er niet in zitten. Jerome begon bij haar manen. Hij haalde alle vlechtjes er een voor een uit. Daarna pakte hij een kam en begon haar manen uit te kammen. Toen haar manen helemaal uitgekamd waren hoorde hij iemand lopen. Hij keek op van Chanels manen en zag een meisje..

ik had geen zin om een originele titel te bedenken ;d
alleen Sam dus. ;3

Voorzichtig liep Sam over het grote terrein van Saddled. Ze kon het nog steeds niet geloven. Zij, een doodgewoon meisje, was toegelaten op deze fantastische academie. Ze liep een beetje doelloos rond. Even keek ze op haar horloge. Waarschijnlijk was Daisy net naar haar nieuwe stalletje verplaatst.et lachje dacht Sam terug aan de gebeurtenis die daartoe leidde. Ze hadden Daisy een grote stal tussen alle stallen gegeven. Sam had moeten weten dat dat niet goed zou gaan. Want een paar dagen later ging het mis. Het grote raspaard dat naast haar stond had haar waarschijnlijk uitgedaagd. Toen hij langs kwam lopen beet ze hem in zijn bil. Hup, Daisy werd verplaatst. Maar de tweede stap was ook geen succes. Ze hadden haar dit keer samen met een andere shet in een grote stal gezet. Een stal die gemaakt was voor shetlanders. Die had dus ook een lagere deur. En Daisy wist met gemak het slot van deze open te breken. Hup, Daisy werd weer verplaatst.

Vandaag zouden ze haar in haar nieuwe stalletje zetten. Sam had deze mogen uitkiezen, omdat het bestuur waarschijnlijk geen zin had in nog meer problemen met de rood-witte shet. Langzaam liep Sam naar de stal. Het was een stalletje in een rustige hoek, maar het beste was nog het piepkleine weitje dat er achter geplakt was. Met lage en stevige hekken. Dat was maar beter ook, want Daisy was wel vaker uit haar weitje gebroken. Daarom zette Sam haar ook liever niet in de grote wei. Met een blik op die hekjes wist ze namelijk al dat Dais daar zo onder uit zal glippen. Hoofdschuddend leunde over de staldeur. 'Goedemorgen Dais, is het leuk in je nieuwe stal?', zei het meisje. Daisy hinnikte vrolijk terug, en liep een klein rondje door het verse stro. De stal was niet zo groot als alle anderen, maar groot genoeg voor Daisy. Sam pakte het lichtblauwe halster van het haakte en opende de deur. Snel, voordat de ondeugende shet kon ontsnappen, klikte ze het halster vast. Ook het touwtje werd vastgeklonken en met tegenzin liep Daisy naar buiten. Maar de pony werd al vrolijker toen ze de poetsplaats naderden. Want na het poetsen ging Sam Daisy meerval even longeren. Ze maakte de pony snel vast en liep richting de zadelkamer. Ze pakte haar poetskist en snelde weer naar de ongeduldige pony.

Ze opende de koffer en haalde de roskam er uit. Even snel roste ze de Shetlander, want deze was niet heel vies. Toen ze klaar was legde ze de rubberen roskam terug en pakte ze de harde borstel. Deze was voor Dais best belangrijk, aangezien ze veel haar had en dat regelmatig uitviel. Toen ze die borstel eens grondig had gebruikt pakte ze de volgende in de rij; de zachte borstel. Met deze borstel borstelde Sam altijd het harige buikje, en als het nodig was ook het hoofdje. Toen Sam bukte keek Daisy even om. Die vond het nooit fijn als je aan haar buik zat. Maar Sam wist dat en had hey touwtje goed strak vastgebonden, zodat Daisy niet kon happen. Toen ze daarmee klaar was pakte ze de hoevenkrabber en tilde ze de kleine hoefjes op. Hierin krabde ze de kleine stukjes aarde weg. Dat herhaalde ze vier keer. Nu was ze helemaal klaar. De kleine shet was spik en span.

Ze tilde de poetskist weer op een liep richting de zadelkamer. Ze legde de koffer op haar plekje en pakte de kleine longeersingel, longe en de longeerzweep. Toen liep ze weer terug naar het erf. Daar was het best wel rustig. Alleen Daisy en een andere mooie pony stonden op dit erf. Ze keek even bij het paard. Het was een mooi dier, dat kon je wel zeggen. Ze aaide even over de mooie hals. Sam schrok zich en hoedje toen ze de jongen zag die bezig was met het poetsen van deze mooie merrie. 'Eh.. Hoi. Ik ben Sam...', stamelde ze.