General
Name: Utah
Gender: Stallion
Age: 6 years
breed: Unknown
Parents: Finita x Desho
Siblings: Unknown
Discipline: Not yet known
Owner: Not yet known
Gender: Stallion
Age: 6 years
breed: Unknown
Parents: Finita x Desho
Siblings: Unknown
Discipline: Not yet known
Owner: Not yet known
Post
Een dun straaltje licht scheen door het onheldere raampje. Geërgerd opende de hengst zijn ogen, wat was dat voor een herrie? Tevergeefs probeerde hij door het kleine raampje in de hoek van zijn trailer te kijken, hij zag niks. Het enige teken van leven om hem heen was het helse kabaal dat van buiten de trailer kwam en of er leven was, daar twijfelde de vos kleurige hengst niet aan.
Hij trapte tegen de trailer aan, hij wou verdomme zijn rust. Niet dit geouwehoer waarbij hij midden in de nacht werd gewekt voor een tripje naar de kermis. Hij wist wel dat dit er snel aan zou komen, niet dat hij er veel problemen mee had. Utah wist précies waar ze waren, de paardenmarkt: een plek gevreesd door ieder paard met liefde voor zijn familie, maar bij Utah was er geen greintje liefde te bekennen en zéker niet voor die handelaar van wie hij ‘bezit’ was. ‘Bezit’, was een goede omschrijving van hoe Utah werd behandeld door de vreselijkste man die hij ooit had gekend.
Diezelfde man deed nu de klep open. Uit automatisme draaide Utah zijn oren naar achteren, hij draaide zijn vos kleurige hoofdje en zijn ogen keken de man uitdagend aan.
`Ja, wat?’
bromde deze op zijn beurt. Utah rolde met zijn ogen – het was niet duidelijk wat de man zojuist gezegd had, maar erg vriendelijk klonk het niet – en liet de man toe om zijn halster te pakken en hem achteruit te drijven, met de nodige haat natuurlijk. Utah liet zijn ogen aan het vroege ochtendlicht wennen. Hij keek rond, paarden hier, paarden daar, paarden overal. Het was niet iets nieuws voor Utah, hij was al twee keer op een markt geweest en allebei de keren was hij verkocht.
Dit was de derde keer en de tweede keer dat hij maar al te graag verkocht wou worden. Hij hinnikte zachtjes, verscheidene paarden hinnikte terug, of het leek zo: het was een hels kabaal, hinnikende paarden, schreeuwende mensen.
Zijn blik viel op de donkere wolken die over de markt trokken, zijn eigenaar sleurde hem mee naar de plek die voor hen gereserveerd was en hij zette hem daar neer, waarna hij naar het dichtstbijzijnde café rende en daar wachtte tot de eerste mensen zouden komen. Ondertussen stond Utah daar in de regen, dikke druppels regen vielen op zijn rug.
Nukkig trok hij zijn hoofd terug, in een poging om zichzelf los te trekken van de balk waar hij aan vast stond. Hij wou hier zo snel mogelijk weg, hoe eerder, hoe beter. De eerste keer was hij dan misschien wel gescheiden van zijn moeder, maar alles was nieuw geweest, hij was een naïef jong veulen die geen kwaad zag in de wereld of in andere. Hij kon niet genoeg krijgen van de markt, van het plezier dat de mensen blijkbaar beleefde op de plek die alle paarden vreesde.
Langzaam kwam de markt tot leven, hordes mensen liepen voorbij. Geschater en geschreeuw deden pijn aan je oren. Utah wist snel genoeg hoe hij de aandacht van eventuele kopers kon krijgen, hoe eerder hier weg, hoe beter, maar het enige wat de menigte soms deed was stilstaan en hem met belangstelling aankijken. Het duurde niet lang voor Utah de hoop op gaf en maar gewoon met zijn hoofd naar beneden ging staan.
Het had geen zin om tegen de mensheid te vechten, dat gevecht won je toch niet.
Hij trapte tegen de trailer aan, hij wou verdomme zijn rust. Niet dit geouwehoer waarbij hij midden in de nacht werd gewekt voor een tripje naar de kermis. Hij wist wel dat dit er snel aan zou komen, niet dat hij er veel problemen mee had. Utah wist précies waar ze waren, de paardenmarkt: een plek gevreesd door ieder paard met liefde voor zijn familie, maar bij Utah was er geen greintje liefde te bekennen en zéker niet voor die handelaar van wie hij ‘bezit’ was. ‘Bezit’, was een goede omschrijving van hoe Utah werd behandeld door de vreselijkste man die hij ooit had gekend.
Diezelfde man deed nu de klep open. Uit automatisme draaide Utah zijn oren naar achteren, hij draaide zijn vos kleurige hoofdje en zijn ogen keken de man uitdagend aan.
`Ja, wat?’
bromde deze op zijn beurt. Utah rolde met zijn ogen – het was niet duidelijk wat de man zojuist gezegd had, maar erg vriendelijk klonk het niet – en liet de man toe om zijn halster te pakken en hem achteruit te drijven, met de nodige haat natuurlijk. Utah liet zijn ogen aan het vroege ochtendlicht wennen. Hij keek rond, paarden hier, paarden daar, paarden overal. Het was niet iets nieuws voor Utah, hij was al twee keer op een markt geweest en allebei de keren was hij verkocht.
Dit was de derde keer en de tweede keer dat hij maar al te graag verkocht wou worden. Hij hinnikte zachtjes, verscheidene paarden hinnikte terug, of het leek zo: het was een hels kabaal, hinnikende paarden, schreeuwende mensen.
Zijn blik viel op de donkere wolken die over de markt trokken, zijn eigenaar sleurde hem mee naar de plek die voor hen gereserveerd was en hij zette hem daar neer, waarna hij naar het dichtstbijzijnde café rende en daar wachtte tot de eerste mensen zouden komen. Ondertussen stond Utah daar in de regen, dikke druppels regen vielen op zijn rug.
Nukkig trok hij zijn hoofd terug, in een poging om zichzelf los te trekken van de balk waar hij aan vast stond. Hij wou hier zo snel mogelijk weg, hoe eerder, hoe beter. De eerste keer was hij dan misschien wel gescheiden van zijn moeder, maar alles was nieuw geweest, hij was een naïef jong veulen die geen kwaad zag in de wereld of in andere. Hij kon niet genoeg krijgen van de markt, van het plezier dat de mensen blijkbaar beleefde op de plek die alle paarden vreesde.
Langzaam kwam de markt tot leven, hordes mensen liepen voorbij. Geschater en geschreeuw deden pijn aan je oren. Utah wist snel genoeg hoe hij de aandacht van eventuele kopers kon krijgen, hoe eerder hier weg, hoe beter, maar het enige wat de menigte soms deed was stilstaan en hem met belangstelling aankijken. Het duurde niet lang voor Utah de hoop op gaf en maar gewoon met zijn hoofd naar beneden ging staan.
Het had geen zin om tegen de mensheid te vechten, dat gevecht won je toch niet.
Notes
Text over here!
relationships
Mitch - unknown
Laatst aangepast door Utah op vr okt 18, 2013 3:55 am; in totaal 2 keer bewerkt