Saddled
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1{ This ain't paradise } Empty { This ain't paradise } wo okt 16, 2013 11:17 pm

Utah

Utah
Helper
General
Name: Utah
Gender: Stallion
Age: 6 years
breed: Unknown
Parents: Finita x Desho
Siblings: Unknown
Discipline: Not yet known
Owner: Not yet known
Post
Een dun straaltje licht scheen door het onheldere raampje. Geërgerd opende de hengst zijn ogen, wat was dat voor een herrie? Tevergeefs probeerde hij door het kleine raampje in de hoek van zijn trailer te kijken, hij zag niks. Het enige teken van leven om hem heen was het helse kabaal dat van buiten de trailer kwam en of er leven was, daar twijfelde de vos kleurige hengst niet aan.
Hij trapte tegen de trailer aan, hij wou verdomme zijn rust. Niet dit geouwehoer waarbij hij midden in de nacht werd gewekt voor een tripje naar de kermis. Hij wist wel dat dit er snel aan zou komen, niet dat hij er veel problemen mee had. Utah wist précies waar ze waren, de paardenmarkt: een plek gevreesd door ieder paard met liefde voor zijn familie, maar bij Utah was er geen greintje liefde te bekennen en zéker niet voor die handelaar van wie hij ‘bezit’ was. ‘Bezit’, was een goede omschrijving van hoe Utah werd behandeld door de vreselijkste man die hij ooit had gekend.
Diezelfde man deed nu de klep open. Uit automatisme draaide Utah zijn oren naar achteren, hij draaide zijn vos kleurige hoofdje en zijn ogen keken de man uitdagend aan.
`Ja, wat?’
bromde deze op zijn beurt. Utah rolde met zijn ogen – het was niet duidelijk wat de man zojuist gezegd had, maar erg vriendelijk klonk het niet – en liet de man toe om zijn halster te pakken en hem achteruit te drijven, met de nodige haat natuurlijk. Utah liet zijn ogen aan het vroege ochtendlicht wennen. Hij keek rond, paarden hier, paarden daar, paarden overal. Het was niet iets nieuws voor Utah, hij was al twee keer op een markt geweest en allebei de keren was hij verkocht.
Dit was de derde keer en de tweede keer dat hij maar al te graag verkocht wou worden. Hij hinnikte zachtjes, verscheidene paarden hinnikte terug, of het leek zo: het was een hels kabaal, hinnikende paarden, schreeuwende mensen.
Zijn blik viel op de donkere wolken die over de markt trokken, zijn eigenaar sleurde hem mee naar de plek die voor hen gereserveerd was en hij zette hem daar neer, waarna hij naar het dichtstbijzijnde café rende en daar wachtte tot de eerste mensen zouden komen. Ondertussen stond Utah daar in de regen, dikke druppels regen vielen op zijn rug.
Nukkig trok hij zijn hoofd terug, in een poging om zichzelf los te trekken van de balk waar hij aan vast stond. Hij wou hier zo snel mogelijk weg, hoe eerder, hoe beter. De eerste keer was hij dan misschien wel gescheiden van zijn moeder, maar alles was nieuw geweest, hij was een naïef jong veulen die geen kwaad zag in de wereld of in andere. Hij kon niet genoeg krijgen van de markt, van het plezier dat de mensen blijkbaar beleefde op de plek die alle paarden vreesde.
Langzaam kwam de markt tot leven, hordes mensen liepen voorbij. Geschater en geschreeuw deden pijn aan je oren. Utah wist snel genoeg hoe hij de aandacht van eventuele kopers kon krijgen, hoe eerder hier weg, hoe beter, maar het enige wat de menigte soms deed was stilstaan en hem met belangstelling aankijken. Het duurde niet lang voor Utah de hoop op gaf en maar gewoon met zijn hoofd naar beneden ging staan.
Het had geen zin om tegen de mensheid te vechten, dat gevecht won je toch niet.
Notes

Text over here!

relationships
Mitch - unknown




Laatst aangepast door Utah op vr okt 18, 2013 3:55 am; in totaal 2 keer bewerkt

2{ This ain't paradise } Empty Re: { This ain't paradise } do okt 17, 2013 11:49 pm

Mitch

Mitch

 


De regen viel met dikke druppels naar beneden. Niet bepaald de ideale dag om een nieuw paard te gaan halen. Maar de zuidlaardermarkt was eentje waar je naartoe moest gaan als je zeker met eentje thuis wou komen. Erg veel opknapprojectjes waren er maar ook vaak erg leuke paardjes. Nu mitch naar hier was verhuisd en zijn geliefde paardje Kambarbay helemaal alleen was zocht hij wat gezelschap voor zijn paard. Die stond nu eenzaam en alleen in zijn stal wat te snoezen terwijl Mitch de box langs hem klaar aan het maken was. Hij had een mooie laag vlas op de bodem gelegd en het hooinet gevuld. Meer moest het niet zijn. Mitch had een zwarte rijbroek en gele pull aan. Aan zijn schoenen had hij makkelijke oude vans aangedaan. Dit was zowat zijn lievelingsoutfit als hij niet paardreed maar wel met de paarden bezig was.  
Mitch stopte op de parking van de markt. Hij had een rustig plaatsje gevonden waar niet veel auto's stonden. Het was misschien iets langer wandelen maar zoveel rustiger. Iets wat zijn nieuwe paard wel zou kunnen gebruiken nadat hij uit deze drukte was. Dat was wel iets dat vast stond, het werd een paard en geen pony. Liefst zelfs een redelijk groot paard. Ook eentje die van alles een beetje de basis kende waardoor hij zowat vanalles kon doen. Dit was ook het geval bij Bay maar die blonk uit in de trec in cross country juist omdat hij zo veelzijdig was en omdat hij een akhal teke was, een paard dat enorme afstanden kan afleggen. Dus het paard dat hij nu zou kopen zou niet geweldig daarin moeten zijn. Al lag alles hem wel een beetje. Mitch was gewoon erg graag bezig met paarden en dat merkte je ook aan hem. Hij was ook een hobbyfokker, dus een hengst zou ook mooi meegenomen zijn. Hij was immers geen merriepersoon, hij kreeg alleen maar stress van hun streken. Een hengst was gewoon een keer op zijn plek zetten en het luisterde, een merrie bleef altijd maar opnieuw proberen.
Na zeker een half uur hebben rondgewandeld had hij nog steeds niets gevonden. Buiten een half uitgemergelde gelderlander hengst die hij wel op zijn lijstje had gezet. Het was ondertussen gestopt met regenen en mitch kreeg een vos paard op het oog. Hij wandelde er naar toe en bekeek hem eens grondig. Een hengst. Mooi, groot en redelijk verzorgt. Volledig bruin met enkel een witte bles (of heeft ie ook nog wit aan de voetjes?) zo te zien. Waarschijnlijk een interessant karakter. Ze zeggen immers altijd dat vossen paarden met weinig wit geen makkelijke paarden waren. Waarom wist Mitch niet, hij had nooit een vos gehad. Niet omdat hij ze niet mooi vond maar gewoon omdat hij altijd wel een interessanter kleurtje had gevonden. Het paard leek zelf de hoop al hebben opgegeven dat hij een nieuw baasje zou vinden.
'Geïnteresseerd?' vroeg een man ineenkeer. Mitch schrok zich een hoedje maar knikte even.
"Naam, leeftijd en kennis?" Vroeg Mitch aan de man. Lekker kort maar wende zijn blik niet af van het paard. Het leek hem een goed paard te zijn die wel wat kende alleen was het beste er nog niet uit gehaald. Het miste ook nog een deel bespiering vond Mitch maar dat was er binnen de korste keren weer bij als hij terug mocht gaan rijden, als hij dat al kende.
"En heeft hij stamboompapieren, zoniet, is er een mogelijkheid toe?" Voegde Mitch er nog aan toe. Dit was altijd een mooi extraatje maar moest niet perse al zou mitch hier wel een paar dingen voor gaan uitzoeken. Hij moest sowieso het boekje krijgen van zijn chip en dan kon hij wel wat dingen natrekken.


3{ This ain't paradise } Empty Re: { This ain't paradise } vr okt 18, 2013 3:57 am

Utah

Utah
Helper
Het humeur van Utah werd er niet heel veel beter op toen zijn eigenaar bij hem kwam staan voor als er kopers zouden komen. De rook van zijn sigaret stonk en prikte in Utah's neus. Utah brieste en hinnikte zachtjes in de hoop de aandacht van mensen te trekken, maar het enige wat hij terug kreeg was zacht gesnauw van zijn eigenaar over dat Utah zijn bek moest houden. Het enige wat hij terug kon doen was hem snibbig aankijken en zijn hoofd af te wenden, iets wat hij misschien beter ook niet had kunnen doen: Vrolijk werd het paard dat naast hem stond weggeleid van de balk, op naar zijn nieuwe huis. Geweldig, ook dat nog, voor hij het zou weten zou Utah alleen aan de balk staan, wanhopig wachtend op een nieuwe eigenaar. Nogmaals trok hij aan het halstertouw, hij wou weg, weg van hier. Weg van die rook die hem liet paniekkeren.
De regen stopte en eindelijk voelde Utah de zon op zijn vacht schijnen en hem op warmen, desondanks veranderde dit niks aan zijn humeur. Verslagen keek hij rond, zijn oog viel op een jongen met zwart haar en een bril, hij zag er vriendelijk uit. Beter dan de rest van het gepeupel wat rond liep op de markt. Met zijn oortjes naar voren keek Utah de jongen geboeid aan, maar ook hij kwam niet. Natuurlijk kwam hij niet, Utah zag er ook wel uit alsof hij er geen zin meer in had en de hoop had opgegeven. Hij liet zijn hoofd zakken en staarde naar de grond, zijn achterbeen op rust. Hij keek amper op toen zijn eigenaar weg liep, eindelijk. Blijkbaar zag hij ook in dat het geen nut had en niemand Utah zou kopen vandaag, gelukkig duurde de meeste paardenmarkten wat langer dan een dag. Het enige wat Utah kon hopen was dat dit ook voor deze markt gold. Eindelijk trok de geur van rook weg uit de omgeving en kon Utah weer normaal ademhalen.
Hij had niet eens in de gaten dat de jongen met het zwarte haar en de bril dichterbij was gekomen. Utah merkte hem pas op toen hij twee paar ogen in zijn huid voelde branden, hij gooide zijn hoofd omhoog van schrik en zette en stap achteruit, in elk geval, zo ver als het touw hem toe liet. Pas toen hij merkte dat het dezelfde jongen was en hij geen zin had om een eventuele koper weg te jagen met zijn schrikkerige gedrag zette hij nieuwsgierig weer een stap naar voren. Zijn neus streek door de lucht en raakte de hand van de jongen aan, nieuwsgierig snoof hij zijn geur in en nam de jongen in zich op. Een tijdje keken ze elkaar aan, allebei peilend hoe de een zou zijn. De jongen leek vriendelijk en rustig. Hij zag eruit alsof hij wel wat van paarden wist, waarschijnlijk was dit idee gestimuleerd door de rijbroek die hij aan had, – niemand trok die broeken aan als ‘casual outfit’, daar was Utah wel achter gekomen – maar het zou niet de eerste keer zijn dat Utah’s mensenkennis hem in de steek liet.
Zijn eigenaar kwam terug en zowel Utah als de jongen schrokken. Ze hadden een conversatie over iets waarvan Utah het vermoeden had dat hij het hoofdonderwerp was.
`Naam, leeftijd en kennis?’
Het waren drie korte woorden, met een betekenis die Utah nooit zou raden, het klonk neutraal, maar toch gemeen. Utah vergaf het de jongen, wie was er nou aardig tegen de eigenaar van Utah, die nu niet alleen naar rook stonk, maar ook naar alcohol.
`Hij heet Utah, hij is 6 jaar oud en ze hebben me verteld dat hij kan springen en wat dressuur oefeningen kan doen, er is ook gezegd dat hij een maand bezig is geweest met Natural Horsemanship, dus daar zal hij wel een van de basis dingen van weten,’
zei zijn eigenaar, met een knik op een blad dat aan de balk hing en hevig heen en weer wapperde, waar, zo vermoedde Utah, bijna alle informatie op stond die de man net had verteld. Afkeurend keek Utah hem aan, hij klonk zo aardig en positief, iets wat hij waarschijnlijk niet was in zijn hoofd. Maar nog eventjes en dan zou Utah hier weg zijn, weg van die man, dan zou hij hem nooit meer terugzien.
`Wacht-,’ bromde de man en hij begon in zijn zakken te zoeken, na enkele seconden haalde hij een klein boekje tevoorschijn en hield deze veel betekend omhoog, `hier heb ik ze!’
hij overhandigde de jongen het boekje.
`Zijn vader is onbekend,’
vervolgde hij.
Met een nieuwe interesse bekeek Utah het boekje, hij had het twee keer eerder voorbij zien komen, alle twee de keren op de markt. Blijkbaar had het boekje in elk geval iets van waarde, anders was het waarschijnlijk allang weggeweest.




Notes:
Utah heeft sokjes op drie benen, rechts achter is gewoon bruin (:
805 words

4{ This ain't paradise } Empty Re: { This ain't paradise } vr okt 18, 2013 5:18 am

Mitch

Mitch

 


Het paard schrok even toen Mitch naar hem bleef kijken. Een iets of wat verwachte reactie wat elk paard zou doen. Maar al snel kwam hij nieuwsgierig ruiken aan zijn hand. Mitch keek het paard niet meer aan. Maar draaide zijn hand voorzichtig langs zijn neus om hem te aaien. Enkel kijkend naar zijn neus om te zien of hij zou schrikken. Zelfs daaraan kon mitch het zien. Niet erg moeilijk als de neusgaten meteen zenuwachtig open zouden gaan en luid geluid zouden maken. Het paard leek het goed op te vatten en liet zich aaien. Onder de modder van zijn benen kon hij 3 sokjes op zijn benen herkennen, zo die waren goed verstopt.
De man gaf hem wat info over Utah. Een fatsoenlijk paardje leek het zo, vanalles een beetje te basis en waarschijnlijk kon hij ook wel bitloos gereden worden. Dat was pas interessant. Mitch zou hem sowieso ook wel wat trucjes leren zodat hij nog meer zou kunnen wat het voor hem onder het zadel ook veel makkelijker zou maken, alleen moest hij goed nadenken welke woorden en aanrakingen hij dan zou kiezen, niet iets voor de handliggend dus.
Mitch kreeg een boekje in zijn handen gestopt. Hij bekeek het eens. De moeder had een superstamboom met enkele leuke allrounders erin. Als paps onbekend was kon hij misschien wel eens proberen bij het nrps aan te kloppen, die namen redelijk wat paardjes aan. Soms was Mitch hier iets te gefocust op maar dit kwam door zijn vader die al heel zijn leven welshjes fokt. Mitch is een heel andere weg in gegaan met Kambarbay die hij een paar dekkingen per jaar liet doen gewoon om hem rustig te houden. Iets wat bij Utah misschien ook van pas zou komen of het zou een heel makkelijke hengst moeten zijn die zijn hormonen onder controle had.
Mitch praatte nog even met de man over Utah's karakter en verleden. Daarna wou hij hem toch eens beter bekijken. Hij ging onder de balk door zodat hij langs het paard kwam te staan. Zachtjes kalmeerde hij hem met zijn stem en aaide hem rustig aan zijn schouder. Beetje bij beetje liet hij zijn hand zakken om naar zijn hoeven te kijken. Bij elk been ging hij altijd even rustig strelend langs de benen af om het paard niet te doen schrikken. Die zagen er goed uit dus volgens Mitch was dit paardje wel goedgekeurd.
"Oké, ik wil hem, zeg je prijs maar." Zei Mitch tegen de man. Wat de prijs ook was, dit paard zou mee naar huis gaan. Utah pastte beter in het plaatje als de gelderlander bij bay. Ook was dit paard al weg had Mitch gezien. De markt liep dan ook al tegen het einde van de dag.
Na het betalen en het overdragen van de papieren mocht Mitch Utah mee naar huis nemen. Hij maakte het paard los van de balk en gaf hem een klopje op zijn hals.
"Ja mag naar huis jongen." Fluisterde hij zachtjes waarna hij met zijn tong klakte als teken dat hij mee moest komen. Op zijn gemak wandelde hij tussen de mensen door met zijn paard. Hier en daar schrok hij precies eens maar kalmeerde Mitch hem al snel. Nu moest hij enkel nog de trailer op en daarna zijn stal in.


5{ This ain't paradise } Empty Re: { This ain't paradise } vr okt 18, 2013 7:19 am

Utah

Utah
Helper
link href='http://fonts.googleapis.com/css?family=Yanone+Kaffeesatz' rel='stylesheet' type='text/css'>
Let me take you somewhere far, far away. I call it ‘paradise’



Utah had de jongen aangekeken toen hij aan zijn hand had geroken, maar toen hij zag dat zijn blik naar beneden gleed, keek hij ook maar naar zijn hand die zijn neus aanraakte. Utah keek toe hoe zijn neusgaten een beetje opensperde toen de jongen zijn hand om draaide, zodat hij hem kon aaien, maar bijna direct dwong Utah zich om te ontspannen. Hij had gelijk over de jongen, hij was in elk geval rustig. Hij voelde zich vies toen de jongen naar zijn benen keek, de modder verborg zijn sokjes bijna en ondanks dat Utah vanochtend nog gepoetst was, had hij het gevoel dat het stof alweer zichtbaar werd op zijn vacht, wat natuurlijk onzin was. Hij was gewoon een schoon paard van nature.
De man praatte wat, blijkbaar over hem en de jongen leek geïnteresseerd. Utah spitste zijn oren en keek de jongen vrolijk en nieuwsgierig aan. Alsjeblieft, koop me, alsjeblieft, schoot er door de gedachte van Utah heen. Nieuwsgierig zette hij nóg een pasje voorbij, hij stond nu zowat met zijn borst tegen de balk, hij brieste, trok de aandacht en keek allebei de mannen geïnteresseerd aan. Zijn eigenaar was duidelijk verbaasd over deze plotselinge karakterverandering van Utah, maar niet alleen Utah kon slijmen.
De jongen kreeg het kleine, bruinige boekje in zijn hand gedrukt, blijkbaar stond er iets boeiends in, want hij las het door. Ze praatte wat, Utah had geen idee waar het over ging, maar het klonk in ieder geval niet negatief. Voor hij het wist stond de zwart harige jongen naast hem, Utah stapte verbaasd opzij en keek de jongen geschrokken aan, maar zijn zachte stem kalmeerde hem en zijn hand die zijn schouder aaide voelde vertrouwd aan. Dus ontspande Utah zich weer en liet hij de jongen toe om hem te aaien. Uiteindelijk kwam de jongen bij zijn hoeven terecht, zachtjes liet hij zijn hand zakken om ze op te tillen.
Utah was er lang geleden al achtergekomen dat er een soort ritme zat in dat hoeven optillen wat de mensen altijd deden voor het rijden, hij snapte niet helemaal waarom, - hij zag hij hun immers ook nooit hun voeten schoonmaken voordat ze opstapte – maar hij tilde braaf zijn hoeven op en de laatste tilde hij op voordat de jongen ook maar echt iets deed. Hij liep er heen, legde zijn hand op het been van Utah en daar ging zijn hoef de lucht in. Utah was de domste niet.
Weer zei de jongen iets, de man zei iets terug, hij klonk opgelucht en vrolijk, alsof hij net iets geslaagds had ondernomen. Utah vroeg zich net af wat dit kon betekenen, toen de jongen iets tevoorschijn haalde wat geld moest zijn en er papieren werden overhandigd. Utah keek de twee mannen verwachtingsvol aan, en nu?
Utah’s geluk kon niet op toen de jongen hem los maakte van de balk en hem een op zijn hals klopte. Hij fluisterde iets, klakte met zijn tong en twee seconden later liepen ze tussen de mensen door. Iedereen maakte plaats voor hun, natuurlijk maakte je plaats voor een paard als Utah, hij was misschien niet geweldig groot, maar hij was zeker de kleinste niet. Kleine meisjes trokken aan hun vaders arm en wezen ontzet naar hem en zijn nieuwe eigenaar. Utah kon het niet laten om zijn benen net iets hoger op te tillen en zijn staart een klein beetje in de lucht te laten zweven. Hij was geen hengst die zijn hormonen vrij rond liet lopen en hij was absoluut niet dominant, maar hij had altijd een zwak gehad voor publiek. Zeker als dat publiek ook een zwam voor hém had.
Natuurlijk verliep hun wandeling niet zonder de nodige drama, enkele keren schrok hij van een onverwachts geluid, of van rondrennende kinderen, maar de jongen kalmeerde hem snel en Utah voelde zich veilig zolang hij het touw vast had.
Eindelijk kwamen ze bij zijn trailer aan, Utah stopte eventjes. Néé, niet weer dat rot ding in. Hij had een hekel aan dat ding. Konden ze niet gewoon naar huis lópen? Dat was niet zo erg toch? Utah verzette zich toen hij de trailer in moest. Het duurde een minuut of wat voor Utah eindelijk moedig genoeg was om zijn voet op de klep te zetten en aarzelend liep hij stapje voor stapje de trailer in. Zelfs in de trailer leek het vertrouwd.


tag: (:

6{ This ain't paradise } Empty Re: { This ain't paradise } zo okt 27, 2013 12:11 am

Mitch

Mitch

 


Utah bleek het showen wel in zich te hebben. Als er mensen keken zette hij zich breder en zette hij zijn voeten net dat ietsje mooier neer. Utah twijfelde om de trailer op te gaan. Mitch wachtte geduldig tot Utah de moed vond om de trailer op te gaan. Mitch gaf hem een klopje op zijn hals en maakte hem vast. Het zou geen heel erg lange rit gaan worden. Het was maar een half uurtje rijden en Utah had zich niet heel erg druk gemaakt in de trailer. Waarschijnlijk had hij het hooi heerlijk gevonden. Zoals de meeste paarden. Een klein beetje zweet zat er op zijn voorhand wat niet abnormaal was in Mitch zijn ogen. Alles was ook superspannend voor hem en al de geuren zouden nieuw zijn.
Een stalhulp kwam hem helpen. Mitch ging langs de zijdeur de trailer binnen en knoopte Utah los en gaf hem een geruststellend klopje op zijn hals. Hij riep naar de stalhulp dat de laadklep naar beneden mocht. Utah zou eerst even in de paddock zijn gangen mogen gaan. Na een hele dag stilstaan moest het dier waarschijnlijk barsten van de energie. Mitch liet hem zo rustig mogelijk de laadklep af stappen en bleef daarna even stilstaan. Het gehinnik deed haast pijn in zijn oren. Mitch gaf hem een licht schouderklopje.
'Welkom thuis Utah.' Zei hij tevreden. Nu had hij 2 lespaarden om zijn jaar mee te starten zodat beiden ook eens een rustdag konden krijgen. Anders moest Bay elke dag lopen en dat was hij helemaal niet gewend. In de loop van het jaar kon hij beiden wel eens uitlenen aan een klasgenoot als die dat wouden. Het zouden zeker luxepaarden worden, Mitch had namelijk alles over voor zijn paarden. En zijn ouders sponsorden hem goed genoeg.
Nu de zon heerlijk scheen was het zalig weer. Utah liep vrolijk langs hem op richting de paddock. Het waren redelijk kleine paddocks maar groot genoeg om wat in rond te galopperen. Mitch opende de poort en wandelde naar binnen om het daarna weer te sluiten. Hij zou nog heel wat spullen moeten kopen voor deze pracht. Als Bay dadelijk buiten zou staan kon hij snel even naar de paardenwinkel om alvast een nieuw halster en een fleece deken te kopen.


Gesponsorde inhoud


Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum